Sunday, October 13, 2013

सीमोल्लंघन


विजयादशमीच्या निमित्ताने ...
---


जन्माला आलो तेव्हा तर निरागस होतो
मोठा कधी झालो कळलेच नाही

या प्रवासात एक साथी मिळाला
कायमच माझ्या बरोबर ... अगदी सावली सारखा

माझ्या आनंदात तोही नाचायचा
अन माझ्या दु:खात स्तब्ध व्हायचा

माझ्या निर्णयांना पाठिंबा द्यायचा
माझ्या चुकांना सावरुन घ्यायचा

माझ्या बरोबर तोही मोठा होत गेला
आजूबाजूच्या लोकांशी खेळू लागला

प्रत्येका बरोबर होती त्याची एक सावली
सावल्यांच्या खेळाची अशी गोष्ट रंगली

छान दिसतात या सावल्या ... जेव्हा एकत्र उभ्या असतात
पण खूप जवळ आल्या तर एकमेकांच्या आड येतात

मग आपआपल्या सीमारेषा शोधू लागतात 
सीमा समजल्या नाही तर गैरसमज होतात

समज - गैरसमज या चक्रात आपण कधी गुंतलो कळत नाही
सावल्यांच्या वादात माणसं कधी दूरावली समजत नाही

नंतर उरते ती एकाकी सावली... फक्त सीमारेषा दाखवणारी
अन आतलं सगळं काळ्या अंधारात ठेवणारी

याच अंधारात मग आपल्या चूका दडून बसतात
वाटतं माझं कधीच नाही चुकत... बाकीचेच चुकतात

सगळ्यात मोठी चूक इथेच होते
सावल्यांच्या जाळ्यात माणसांची फसगत होते

दूर रहायच ठरवलं तरी ही सावली पिच्छा सोडत नाही
शेवटी माझ्याएवढीच ती ... तिला आवरणं एवढं सोपं नाही

सावली मिटवण्यासाठी स्वतः दिवा बनायला हवं
'मी' म्हणजे ही सावली नाही हे जाणायला हवं

विजयादशमीच्या दिवशी करु या सावलीचे सीमोल्लंघन
स्वयंप्रकाशी होऊन करू अहंकाराचे दहन

~ योगी ...

Wednesday, June 30, 2010

बाबांना पत्र

बाबा,

हा blog तुम्हाला तिथे वाचायला मिळेल का हे मला माहित नाही...
पण माझ्या भावना तुमच्या पर्यंत नक्की पोहोचतील.
हे पत्र फक्त तुमच्यासाठी.
---

तुम्ही तत्काळ मध्ये booking केलतं ; कुणाला विचारलं ही नाही
अन गेलात त्या दूरदेशी; जिथून return ticket मिळत नाही

इकडे किती लोक आठवण काढतील याचा विचार सुद्धा केला नाही
उचकी लागली तर प्यायला... साधी पाण्याची बाटलीही घेतली नाही

नीट packing पण झालं नव्हतं; किती पसारा टाकून गेलात?
एवढा व्याप सावरण्याचे ; हे मोठे कोडे सोडून गेलात

म्हणायचा तुम्ही "बघ मी गेल्यावर किती रांग लागेल लोकांची"
पण ते दाखवून देण्यासाठी ; गरज होती का फोटोमध्ये जाण्याची?

तुम्हाला काय सांगू नंतर इथे माझी काय गत झाली
मनात अश्रूंची नदी फुटली ; अन डोळ्यात धरणं बांधावी लागली

मीच कोलमडलो तर कोण आवरेल हा पसारा ?
खचलेल्या आईला कोण देईल सहारा ?

हात पाय गाळून आता चालणारच नव्हतं
फाटलेल्या आभाळाला ठिगळ लावायचं होतं

डोळे मिटून घेतले ; अन आठवले तुमचे रूप
तुम्ही सुद्धा आयुष्यात दु:ख पचवलीत खूप

तोच बाणा मनात ठेवून मी डोळे उघडले
वास्तवाशी झुंज देण्यास दोन हात पुढे केले

तीच झुंज आजवर अखंडपणे चालू आहे
तुम्ही दिलेल्या धड्यांचा ; आशीर्वाद सोबत आहे

फोटोमधून तुम्ही बघत असाल असा भाबडा समज आहे
तुम्हाला माझा अभिमान वाटावा ; बस्स एवढीच अपेक्षा आहे

~ योगी...